Judith en de belerende mond die zei dat ze zelf haar mokergrote bek moest houden
Noah Janssen en Emma van den Elshout wilden in hun laatste jaar op de Toneelacademie samen de uitdaging aangaan om een opera te maken. Ze zoeken de grenzen op van De opera en bevragen repertoire rollen binnen een theatrale context. Ze proberen, gewapend met hun liefde voor absurdisme en lichtvoetigheid, een verouderd libretto leven in te blazen.
Een sprookje met een prinses, prins en een mokergrote mond. Fluitende vogeltjes op een waslijn en een onderdanige vrouw in de oven. De wereld waarin een kartonnen bord meer waard is dan een vlezig mens.
-
Het is alsof we in een escape room zijn beland. Maar gaandeweg wordt de voorstelling grilliger en zien we hoe het personage slachtoffer wordt van de rol, die haar wordt opgelegd. [...] Janssen en Van den Elshout hebben met deze quasi-rommelige versie van Blauwbaard wel een aanstekelijke vorm in de hand.
Moos van den Broek, Theaterkrant -
De strijd tussen de hoofdpersoon en de voorstelling is natuurlijk ook die tussen de makers en het origineel; een werk dat gebouwd is op zo’n diepgewortelde, seksistische basis dat er door golven van frustrerende, mensonterende tweedimensionaliteit geworsteld moet worden voor iets van een waardevolle dialoog mogelijk is.
Roel Pronk, Frascati
- Concept & regie
- Emma van den Elshout
- Noah Janssen
- Spel
- Lieke van der Vegt
- Kostuum
- Nine van Weert
- Artistieke begeleiding
- Ricardo Anemaet & Marijn van der Jagt
